“แบคฮยอน นายนี่มันจริงๆ เลยน้า” ริมฝีปากหนากระซิบเสียงแหบพร่า
น้ำเสียงทุ้มดังขึ้นข้างใบหูพร้อมลมร้อนทำให้แบคฮยอนรู้สึกหวิว
ทั้งยังขนลุกทั่วร่าง
“อื้อ! คะ.... คุณชานยอล”
แบคฮยอนรู้สึกว่าเสียงตัวเองเริ่มขาดช่วงและแผ่วเบา
“รู้ไหมเด็กน้อย
นายยั่วฉันเกินไปแล้ว”
“ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ”
เถียงออกไปด้วยใบหน้าใสซื่อ ไม่รู้ตัวจริงๆ ว่าไปยั่วอะไรตอนไหน
“แค่นายนั่งเฉยๆ
ด้วยเสื้อเชิ้ตตัวนี้ ฉันก็ ‘ของขึ้น’
ขนาดนี้แล้วเห็นไหม หื้ม?”
ชานยอลจับมือเรียวไปสัมผัสกับความใหญ่โตภายใต้เนื้อผ้าอย่างดีของคาลวิน ไคล์น
แบคฮยอนยิ่งหน้าแดง ไม่กล้าขยับมือหนี
ชานยอลลากมือแบคฮยอนขยับช้าๆ
คนตัวเล็กกำมือแน่น ชานยอลจึงพลิกหลังมือไล้ไปตามเนื้อนู่น เนื้อนุ่มที่หลังมือสัมผัสได้ถึงความแข็งขืน
คนด้านบนครางผะแผ่วในลำคอ ปล่อยลมหายใจร้อนลดใบหูเล็กสร้างความสยิวให้แก่แบคฮยอน
“มือยังนุ่มขนาดนี้ ถ้า
‘มัน’ ได้เข้าไปอยู่ในปากจะนุ่มขนาดไหนนะ”
ไม่ไหวแล้ว
เขาอายจนเหมือนจะตายเลย
แบคฮยอนได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอมาจากร่างหนา
ก่อนคุณชานยอลจะช้อนแขนยกร่างของเขาขึ้น สองแขนเรียวผวากอดคอแกร่งเอาไว้ คุณชานยอลขึ้นมาบนเตียงด้วยเข่าวางร่างของเขาลงแล้วซ้อนทับมาอีกที
หลังจากนั้นริมฝีปากหนาก็ประทับลงมา
จูบแรกในชีวิตเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ริมฝีปากหนาขบเม้มแผ่วเบา
ก่อนเร้าร้อนขึ้นกลายเป็นรุกล้ำ เอาแต่ใจ ชวนวาบหวาม
และเต็มไปด้วยความอ่อนหวานเกินหักห้ามใจ เหมือนคุณชานยอลกำลังริมรสลูกกวาดแล้วปล่อยให้ละลายลงเรื่อยๆ
ละเมียดละไมราวกับกำลังทะนุถนอมเขา
แบคฮยอนหอบหายใจตัวโยนเมื่อคุณชานยอลผละออกไป
กลีบปากแดงบวมเจ่อ
คุณชานยอลไม่รอให้เขาได้ทันหายใจ
ก้มลงจูบบริเวณซอกคอขาว ไล้ริมฝีปากไปทั่วเนื้อนวลละเอียดลื่นมือ
แบคฮยอนนอนกำมือแน่น
ไม่กล้าผลักไส้ออกแม้แต่ตอนที่คุณชานยอลสอดมือเข้ามาลูบช่องท้องเขา ผิวกายขาวเต็มไปด้วยรอยรักที่ชานยอลทิ้งไว้
“อ่าห์...”
เสียงหวานหลุดออกไปทำให้ชานยอลชะงัก เงยหน้าจากตรงช่วงอกมาจ้องหน้าเขา แบคฮยอนเม้มปากแน่น
“แบคฮยอน...”
“คะ... ครับ”
“ครางหวานๆ
ให้ฉันได้ยินหน่อย”
การส่ายหน้ารัวกลับไปของแบคฮยอนทำให้ชานยอลขมวดคิ้วแน่น
“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้...
ฉันจะเรียกเสียงครางของนายทั้งคืนเลย เด็กน้อย” แบคฮยอนห่อปาก
เริ่มถดตัวหนีขึ้นไปทางหัวเตียง ส่ายหน้าเป็นพัลวัน
“อ๊ะ!”
ข้อเท้าเล็กที่ถูกดึงกลับไปใต้ร่างหนาทำให้แบคฮยอนหลุดร้องออกมา
ชานยอลกระตุกยิ้ม
อารมณ์ดิบเริ่มครอบงำเมื่อเห็นอีกฝ่ายขัดขืน
ลงมือกระชากแผงกระดุมบนเสื้อเชิ้ตของตัวเองหลุดทั้งแผง
ก่อนก้มลงไปดูดดึงติ่งไตชูชัน
คนตัวเล็กตาโต
กัดปากแน่น มองกลุ่มผมที่ขยับไปมาตรงอก ลิ้นร้อนตวัดหยอกจนเปียกชุ่ม
แบคฮยอนพยายามกลั้นเสียงครางสุดกำลัง รู้สึกเหมือนหายใจไม่ทั่วท้อง
ชานยอลเงยขึ้นมามองแวบนึงก่อนแหวกสาบเสื้อด้านล่าง
เผยให้เห็นเนื้อนู่นในชั้นในสีดำ แบคฮยอนผุดลุกขึ้นทำท่าจะห้าม ดันมือหนาที่กำลังสัมผัสเนื้ออ่อนออก
“คุณชานยอลตรงไม่เอานะครับ”
ดวงตาเรียวคลอไปด้วยน้ำสีใส
“นอนไปซะเด็กน้อย
อย่าให้ฉันต้องมัดนายนะ” ชานยอลส่งเสียงเข้มกลับมา ไม่ได้เงยออกมาจากส่วนด้านล่าง
แบคฮยอนยังพยายามดันล่างสูงออกจากกายอีกครั้ง
“ได้โปรด
อย่าทำตรงนั้น” คนตัวเล็กอ้อนเสียงเครือ ซึ่งชานยอลกลับไม่ฟัง
ผลักร่างเล็กลงบนที่เตียง ประทับจูบปิดปากแดงนั้น
จูบรอบนี้ไม่ได้เจือความอ่อนโยน
มันดุดันเอาแต่ใจแต่ทำให้ใจเต้นจนจะระเบิด เรียวปากบางถูกดูดดึงจนบวมช้ำ
ลิ้นร้อนก็ทำงานในโพลงปากเป็นอย่างดี แบคฮยอนมือไม้สั่นนอนตัวอ่อนใต้ร่างหนา
ชานยอลดันข้อมือเรียวทั้งสองไว้เหนือหัวด้วยมือเดียว น้ำลายสีใสไหลเยิ้มออกมาตามมุมปาก
“แฮ่ก... ฮ้า...
แฮ่ก” แบคฮยอนหอบเมื่อคนวิ่งเป็นร้อยกิโล
ดึงกลีบปากบางอย่างอ้อยอิ่งแล้วยกยิ้ม
มองใบหน้าหวานแดงซ่าน
ชานยอลเลื่อนกายลงต่ำอีกครั้ง
แบคฮยอนหลับตาปี๋ ก่อนจะกระตุกกายนิดๆ เมื่อชานยอลกดจูบแผ่วเบาตรงเนื้อนู่นของเขา
ลากลิ้นผ่านเนื้อผ้าบาง ตวัดลิ้นไปมา ช่องท้องของแบคฮยอนมวนแปลกๆ ร่างกายเกร็งจนชา
ไม่กล้ายกมือกันอีกฝ่ายออกจากตัว
แบคฮยอนเบิ่งตาโพล่งเมื่อชานยอลเกี่ยวขอบกางเกงในตัวจิ๋วไว้
ดึงมันพรวดเดียวออกจากเรียวขา
“ของนายน่ารักดีนะ
มิน่าละค่าตัวถึงแพงขนาดนั้น” แบคฮยอนยกมือปิดหน้า ส่ายหน้าเป็นพัลวัน
เขาได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจมาจากร่างสูงตรงหน้า
แบคฮยอนสะดุ้งเมื่อคุณชานยอลครอบริมฝีปากลงไปอมแกนกายของเขาไว้
คนตัวเล็กหยัดกายขึ้นทันที แอ่นตัวขึ้นรับความเสียวซ่านที่วิ่งพล่านไปทั่วร่าง
แบคฮยอนตัวสั่นหอบสะท้าน รู้สึกเหมือนจะตายลงในนาทีใดนาทีหนึ่ง ปัดป่ายมือไปทั่วที่นอน
“ฮ้า... คุณชานยอลครับผมไม่ไหว
อ๊ะ!”
คนตัวเล็กร้องไห้ออกมาเมื่อกลั้นไม่ไหว หยาดน้ำสีใสคลอด้วยตาเรียว
ความเสียวซ่านวิ่งวนอยู่ในช่องท้องแล้ววิ่งทั่วกาย
คนตัวเล็กจิกเล็บลงกับผ้าปูที่นอนจนมันหลุดติดมือ ทั้งทรมานและสุขสม
ชานยอลมองหน้าแบคฮยอนแวบนึงแล้วก้มลงดูดดึงแกนกายขนาดเล็กต่อ
ร่างเล็กตรงหน้าสั่นสะท้าน ร้องห้ามด้วยความตะกุกตะกัก ก่อนชานยอลจะเปลี่ยนมาใช้มือรูดแท่งร้อนขึ้นลง
บดบี้ส่วนปลายสีชมพู
“ฮึก.... คุณชานยอลพอก่อน
อ่าห์” แกนกายขนาดเล็กกระตุกสองสามทีก่อนพุ่งน้ำสีขาวขุ่นออกมา
เมื่อปลดปล่อยออกมาเต็มมือร่างสูง
แบคฮยอนก็หลับตานอนหอบ ไม่ได้สังเกตเลยว่าร่างสูงปลดปมผ้าเช็ดตัวที่เอวออกแล้ว แบคฮยอนรีบลืมตาขึ้นเมื่อช่องทางด้านหลังถูกมือใหญ่ปัดป่ายน้ำรักของตัวเองลงไป
“คุณชานยอล...”
เรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงเครือหวังได้รับความเห็นใจ
ชานยอลเพียงแค่จ้องกลับมานิดเดียวแล้วแทรกนิ้วแกร่งเข้าหาช่องทางร้อน
แบคฮยอนกัดปากแน่น รับความเจ็บที่แทรกเข้ามาพร้อมกัน
“อ่า...
ปากก็บอกว่าไม่แต่นายรอดนิ้วฉันซะแน่นเลยนะเด็กน้อย” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์พุดขึ้นที่มุมปากร่างสูง
แบคฮยอนหน้าแดง อับอายจนไม่รู้จะทำยังไง
ชานยอลดันนิ้วเข้าออกเนิบนาบ
ผ่อนจังหวะเพื่อให้คนตัวเล็กคุ้นชิน สักพักก็สอดนิ้วเข้ามาเพิ่มอีกนิ้ว
ผนังร้อนถูกปลายนิ้วขูดจนเสียวซ่าน
กลีบปากแดงเม้มแน่นยามที่นิ้วแกร่งคว้านเข้าหาโพรงร้อน
แบคฮยอนแทบจะหวีดร้องออกมาให้ได้
ชานยอลถอนนิ้วออกแล้วลอบมองคนตัวเล็ก
เนื้อทรายละเอียดแดงไปทั่งตัว แต่งแต้มด้วยรอยรักที่เขาทิ้งไว้ยิ่งดูสวย
นัยน์ตาหวานช้ำน้ำช้อนมองเขาราวกับเชื้อเชิญ
ปราการด่านสุดท้ายของชานยอลหลุดไปอย่างง่ายดาย
คนตัวเล็กใต้ร่างถดหนีอีกครั้งเมื่อเห็นความแข็งขืนที่ผงกตรงหน้า
แบคฮยอนส่ายหน้าไปมา
น้ำตาเม็ดโตไหลออกมาเมื่อคิดว่าความใหญ่โตนั้นจะเข้ามาอยู่ในตัว
เขาต้องตายแน่ๆ
ถ้ามันอยู่ในร่างเขาจริง
“ไม่ต้องร้อง
ฉันจะอ่อนโยนกับนายที่สุดเลย” เสียงทุ้มแหบพร่ากระซิบ มันทำให้แบคฮยอนลดความกลัวลงนิดหน่อย
แต่เขาก็ยังกลัวอยู่ดี
“ผมกลัว ฮึก...”
“ไม่ต้องกลัวนะเด็กน้อย
มันจะเจ็บแค่ตอนแรกเท่านั้นแหละ” ชานยอลจูบแผ่วเบาที่แก้มเนียน
ปลอบประโลมเด็กน้อยที่ตัวสั่น
“ฮึก...”
ชานยอลจูบซับน้ำตาที่ไหลลงมาบนผิวแก้มไปถึงดวงตาคู่สวย
ไล้ริมฝีปากมาถึงปลายจมูก ก้มลงจูบเบาๆ แล้ว
กดเรียวปากมอบจุมพิตหวานให้แบคฮยอนอีกครั้ง ไล้เรียวลิ้นคว้านหาความหวาน
ไม่รุนแรงไม่เร่งเร้า อ่อนโยนตามที่ตัวเองปลอบเด็กน้อยไว้
ถอดจูบออกมาแบคฮยอนก็หยุดร้องไห้ไปแล้ว
ชานยอลคร่อมร่างเล็กไว้และดันขาคนตัวเล็กให้อ้าออก
แบคฮยอนหน้าซีดเมื่อแกนกายขนาดใหญ่จ่อประชิดอยู่หน้าช่องทางรักสีหวาน
ชานยอลกดส่วนหัวเข้าหาเนื้อนุ่ม
ดุนดันเข้าไปเพียงนิดเดียว เสียงหวีดร้องด้วยความเจ็บของแบคฮยอนก็ดังขึ้น
“เจ็บ! เอาออกให้ผมนะครับคุณชานยอล”
น้ำตาที่หยุดไหลไป ไหลออกมาอีกครั้ง ร่างของเขาเหมือนถูกฉีกออกจากกัน แบคฮยอนพยายามดิ้นหนี
“ชิบ... แน่นชะมัด”
ชานยอลขบฟันแน่น ความอุ่นร้อนที่ห่อหุ้มเข้าอยู่แทบจะทำให้เขาระเบิด ใช้เข่ากดคนที่กำลังดิ้นไปมาให้อยู่กับที่
“อึก... เจ็บ...
อ้ากกกกก! ปล่อยผม!” แบคฮยอนร้องลั่นเมื่อชานยอลดันตัวเองเข้ามาอีกครั้ง
คนตัวเล็กจิกเล็บลงบนไหล่กว้างเพื่อคลายความเจ็บ
“ชู่...
นิ่งซะเด็กดี”
“ฮึก เจ็บ”
“ฉันรู้
แต่ถ้านายไม่ผ่อนคลายมันจะเจ็บยิ่งขึ้นนะ” แบคฮยอนพยักหน้ารับ กลั้นเสียงสะอื้นของตัวเองไว้
ชานยอลยังพยายามดันแกนกายเข้าไป
เมื่อเข้าไปถึงครึ่งก็ขยับถอนตัวออกแต่ไม่หมด แล้วขยับเข้าไปใหม่ ขยับเข้าออกอย่างเชื่องช้าอยู่อย่างนั้น ดันเข้าแล้วดันออก ทุกจังหวะชานยอลทำอย่างเนิบนาบ
กดสะโพกตัวเองเข้าหาเนื้อนุ่มช้าๆ สูดปากไปกับการตอดรัดจากร่างเล็ก
ร่างหนาขยับเข้าออกจนคนตัวเล็กเผลอครางออกมาแผ่วเบาจึงค่อยขยับเข้าไปมากขึ้น
แกนกายเสียดสีกับผนังนุ่มทำให้แบคฮยอนเหมือนมีผีเสื้ออยู่ในช่องท้อง
มือที่จิกหลังชานยอลเพราะความเจ็บเปลี่ยนเป็นเสียวซ่าน
ในที่สุดชานยอลก็ดันตัวเข้ามาถึงด้านในสุด
“อ๊า... คุณชานยอล”
เสียงครวญครางเรียกความกระหายจากชานยอลได้เป็นอย่างดี
คนตัวสูงจับสะโพกเล็กเข้าหาตัวแล้วกดเอวสอบลงไป
ผ่อนจังหวะเนิบนาบและเร็วขึ้นบางครั้งสลับกัน
แบคฮยอนผวาเฮือกเมื่อแกนกายของชานยอลกระแทกเข้าหาจุดกระสันซ้ำๆ
“อือ อ่าห์..
คุณชานยอล ละ... ลึกไปครับ”
น้ำเสียงหวานขาดช่วง หอบหายใจถี่ สองมือรั้งคอแกร่งเข้าหาตัวโดยไม่รู้ตัว
“อื้ม ดีไหม
ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า อ่า...” ชานยอลจูบกลีบปากแดงบวมช้ำเบาๆ
“คุณชานยอล อ้าส์
มะ... ไม่เจ็บแล้วครับ”
แบคฮยอนเซ็กซี่ขึ้นเป็นเท่าตัวเมื่อนอนร้องครวญครางใต้ร่างเขาแบบนี้
ชานยอลจับขาเรียวอ้าออกกว้างขึ้นซอยสะโพกลงไปไม่ยั้ง
“ซี้ดดด
แน่นเป็นบ้า” พึมพำแล้วตบลงไปบนสะโพกเนียนที่ลอยขึ้นจากเตียง
เนื้อหนันขาวนวลเป็นรอยแดง
เพี๊ยะ!!!
เพี๊ยะ!!!
“อ๊ะ! เจ็บ!”
เสียงครวญครางดังผสานกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อ
แบคฮยอนรู้สึกเหมือนกำลังล่องลอยอยู่กลางอากาศ แทบจะไม่เหลือความเจ็บ
มันกลายเป็นสุขเกินบรรยาย
“อ๊า... คุณชานยอล”
“ลองเรียกคุณชาร์ลสิ”
“คุณชาร์ล... แฮ่ก
อือ!”
ทันทีที่พูดจบแบคฮยอนก็ถูกปิดปากด้วยจูบ ชานยอลยกเอวบางให้รับแรงส่งจากตัวเอง
แกนกายขนาดใหญ่ผลุบเข้าออกในช่องทางร้อนนุ่ม ทั้งกระแทกกระทัน ทั้งเร่งเร้า
ทั้งดุดัน และเอาแต่ใจตัวเอง คุณชานยอลกำลังทำให้แบคฮยอนคนนี้ตายลงด้วยความสุขสม
แบคฮยอนนอนรับแรงกระแทกด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวที่หลุดลุย
พวงแก้มเนียนแดงระเรื่อ สูดปากหอบหายใจหนัก ใบหน้าหวานเหยเกเมื่อความกระสันทวีความรุนแรงมากขึ้น
ดำดิ่งอยู่ในห้วงอารมณ์จนไม่รับรู้อะไรแล้ว ได้แต่ครางกับบิดตัวรับ
ชานยอลแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเอง
อยากจะฟัดคนเอ็กซ์แตกตรงหน้าแรงๆ ไม่ว่าจะจับตรงไหนก็นุ่มนิ่มลื่นมือไปหมด
อยากจับกระแทกแรงๆ ก็กลัวจะพังคามือ ยิ่งดูเปราะบางอยู่
“เรียกชื่อฉันไปเรื่อยๆ
แบคฮยอน” เสียงเข้มที่สั่งมาทำแบคฮยอนต้องลืมตาขึ้นมา
เขากัดปากจนห้อเลือดก็ยังไม่สามารถกลั้นเสียงครางน่าเกลียดของตัวเอง พยักหน้าช้าๆ
รับคำของชานยอล
“อ่า... คุณชาร์ล”
“นั้นแหละเด็กดี”
คำว่าเด็กดีจากร่างสูงช่างประหลาดหนัก เพราะมันทำให้ใจดวงน้อยของแบคฮยอนเต้นระรัว
“อ๊ะ คุณชาร์ล...
แฮ่ก... อ๊าง” คุณชานยอลเร่งจังหวะจนแบคฮยอนคางไม่ได้ศัพท์
จิกมือลงบนผ้าปูที่นอนหลุดลุย
“อ่าาาา
แบคฮยอนของฉัน”
“อ่า...
คุณชาร์ล... ผมจะ... ถึง” คนตัวเล็กครางเสียงเครือ กำผ้าปูที่นอนแน่น
ชานยอลกระแทกกระทันแกนกายเข้าหาเนื้อนุ่มถี่ยิบ
คนตัวเล็กร้องลั่น ยกสะโพกรับเอวสอบโดยไม่รู้ตัว เหงื่อกาฬไหลซึมตามขมับ
“คุณชาร์ล อ๊า...
อ๊ะ ฮ้า...”
“นายรัดฉันขนาดนี้
มีความสุขมากใช่ไหม หื้ม?”
“ฮึก... ฮ้า
คุณชาร์ล”
ฝ่ามือหนากอบกุมแกนกายของแบคฮยอนเอาไว้
คนตัวเล็กเบิกตากว้าง
รีบร้องห้ามเพราะแค่นี้แบคฮยอนก็รู้สึกเหมือนกำลังจะตายอยู่แล้ว
ชานยอลสาวรูดแท่งร้อนของคนตัวเล็กขึ้นลงขณะที่ตัวเองก็ซอยสะโพกถี่ยิบเข้าหาแบคฮยอนเหมือนกัน
“อย่าจับ คุณชาร์ล
อื้อ!”
“อ่า
ข้างในนี้ดีชะมัดแบคฮยอนอ่า”
“ผ... ผมไม่ไหว อ้า! อ๊ะ!” แบคฮยอนปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเปรอะมือหนา
ก่อนยกมือปิดหน้าตัวเองด้วยความอาย
ชานยอลปรายตามองคนตัวเล็กที่กำลังอายแล้วกระชับสะโพกกลมกลึงเข้าหาตัว
เสียงเตียงดังเอี้ยดอาดดังขึ้นอีกครั้ง
ไม่นานชานยอลก็พุ่งของเหลวสีขาวเข้าไปเต็มช่องทางรักคนใต้ร่าง
เห็นปากแดงบวมช้ำของแบคฮยอนก็อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปจูบอีกครั้ง
แบคฮยอนนอนหอบกระเส่า
หายใจไม่ทันไปหลายครั้ง ชานยอลยังไม่ถอดถอนกายออกจากตัวเขา
“อื้อ คุณชานยอลครับ
ผมหนัก” แบคฮยอนผลักไหล่กว้างเบาๆ แต่ยักษ์ตรงหน้าไม่ยอมถอยไปง่ายๆ
กระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นอีกครั้ง
“เด็กน้อยรู้ไหม
ฉันชอบกลิ่นกุหลาบ”
“ครับ”
“ตอนนี้ตัวนายมีแต่กลิ่นกุหลาบ
แถมร่างกายของนายก็เซ็กซี่เพราะรอยคิสมาร์กที่ฉันทิ้งไว้พวกนี้อีก”
แบคฮยอนคิดว่ามันไม่ค่อยดีแล้วละ ที่คุณชานยอลพูดแบบนี้ขึ้นมา คนตัวเล็กหน้าถอดสี
“ฉันขออีกรอบนะเด็กดี”
ว่าแล้วคุณชานยอลก็แนบปิดปากที่กำลังเถียงของเขา รุกไล้เรียวลิ้นอย่างชำนาญ ราวกับสัตว์ป่าหิวกระหายที่ต้องการกลืนกินทุกอย่าง
ดวงตาคมดุจเหยี่ยวจ้องแบคฮยอนเหมือนของหวานอันโอชะ
แกนกายข้างในตัวแบคฮยอนกำลังขยายใหญ่ขึ้นอีกครั้ง
คนตัวเล็กรับรู้ถึงชะตากรรมที่จะเกิดขึ้นอีกครั้งก็ส่ายหน้าเป็นพัลวัน
แล้วเหยื่อตัวน้อยหรือจะสู้ราชสีห์หนุ่มได้
เสียงครวญครางดังแว่วมาจากห้องนอนขนาดใหญ่กว่าค่อนคืนถึงจะเงียบลง
แบคฮยอนแทบจะสลบคาอกแกร่ง ต้องร้องขอให้เขาหยุดถึงได้หลับ หมดเรี่ยวแรงที่จะต่อต้าน
ปาร์คชานยอลคือผู้ชายอันตรายจริงๆ
นั้นแหละ อันตรายทั้งต่อหัวใจเขาและร่างกายเขา
กลับไปเม้นด้วยน้าาาาาา ตามลิ้งนี้
\/
\/
\/
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น