บทที่ 10
กำลังคนแก่
สัมผัสเย็นชื้นแตะแต้มไปทั่วซอกคอทำเอารำคาญใจจนต้องยอมเปิดเปลือกตาขึ้น
แบคฮยอนครางฮื่อให้ลำคอ เอียงตัวหนีการรุกรากที่ดูท่าจะมากขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดก็ต้องพลิกตัวกลับมาหาคนก่อกวนกัน
“คุณชาน...” เอ่ยได้แค่นั้นปากเล็กก็โดนปิด
ชานยอลพลิกตัวมาคร่อมร่างเล็กไว้ กเข่ากักตัวแบคฮยอน เรียวปากหนาทาบทับถูไถราวกับจะกลืนกินกัน
แบคฮยอนเบิกตากว้าง ใจเต้นไม่เป็นส่ำ สมองสั่งการเชื่องช้า
มือที่กำลังยกไปดันไหล่กว้างออกจากตัวถูกรวบไปไว้เหนือหัวด้วยมือหนาทั้งสองข้าง กดมือข้อมือแบคฮยอนจนจมฟูก
เรียวลิ้นร้อนไล้ต้อนไปทั่วโพลงปาก
ใช้ปลายประสาทนับหมื่นจากริมฝีปากกระตุ้นให้แบคฮยอนตอบสนองและจุดเร้าความปรารถนา
ดูดดึงและขบเม้มริมฝีปากล่างของแบคฮยอนเบาๆ อยู่เรื่อยๆ แทบไม่มีช่องว่างให้อากาศแทรกซึม
ในขณะที่แบคฮยอนกำลังขาดใจ คุณชานยอลก็ช่วยเป่าลมหายใจเข้ามาให้อากาศกัน
แม้จะอยากผละหนีแต่ถ้าคุณชานยอลไม่เป็นคนถอนจูบออกไปก่อนก็ไม่สามารถทำได้ แบคฮยอนหลับตาซึบซับความละเมียดละไมนั้นอย่างช้าๆ
“แฮ่ก... แฮ่ก...
ฮ้า” แบคฮยอนหอบตัวโยน กว่าจะโดนปล่อยออกมาได้ก็เหมือนจะขาดใจตายแล้ว ร่างเล็กหายใจหอบเอาอากาศเข้าปอด
คนรุกรากกระตุกยิ้มใช้สายตาคมมองแผดเผาอยู่ด้านบน
“แบคฮยอนทำไมขี้ยั่วอย่างนี้”
น้ำเสียงทุ้มแหบพร่า กระเส่าจนรู้สึกสยิวหลังจากได้ยิน
เขาไปยั่วอะไรตอนไหนกัน…
“คุณชานยอลนี้เช้าแล้ว
ไม่แกล้งผมสิครับ”
“อื้อ
ฉันไม่ได้แกล้ง” ใบหน้าคมโน้มเข้าหาซอกคอแบคฮยอนอีกครั้ง ขบเม้มริมฝีปากไปตามเนื้อผิวเนียนละเอียด
ไล่เลียลิ้นไปรอบๆ พื้นที่อ่อนนุ่ม แบคฮยอนผวาเฮือก เกร็งช่องท้องอย่างซาบซ่าน
“อือ.. คุณชานครับ”
น้ำเสียงหวานขาดช่วง ลมหายใจหอบถี่ หน้าแดงแจ๋จนเหมือนจะแดงไปทั้งตัว
“คุณชาร์ล...
อย่าลืมเด็กน้อย”
“อ้ะ!” ชานยอลกดเสียงเมื่อแบคฮยอนลืมเรียกชื่อที่เราตกลงว่าจะเรียกตอนไหน
ร่างสูงก้มลงกัดซอกคอขาวแรงๆ จนจมเขี้ยว แบคฮยอนดิ้นพล่าน
เรียวขาสวยตีไปมาในผ้าห่มพื้นใหญ่ “โอ๊ย! เจ็บ! พอแล้วครับคุณชาร์ล!”
น้ำตาแทบซึมหลังจากคุณชานยอลผละออกไป
ในแววตาสุกสกาวมีความตัดพ้อ ชานยอลรอบระบายเสียงหัวเราะออกมา
กดมือเรียวที่พยายามชักหนี
“ถ้ายังไม่หยุดดิ้นฉันไม่อ่อนโยนให้แล้วนะ”
“อย่าเล่นแบบนี้เลยครับ
เช้าแล้วต้องรีบไปทำงานสิครับ” เสียงหวานเครือสะอื้น
อ้อนให้รีบออกจากเตียงเพื่อไปทำงาน
“ไม่รู้หรือ การรับวันใหม่ด้วยเซ็กส์จานร้อน
มันดีนะแบคฮยอน” พวงแก้มเนียนซับสีเลือดจากคำว่าเซ็กส์
“ฮื่อ ไม่เอาครับ”
“แต่ฉันอยากเอา... แรงๆ
ด้วย”
“คนละความหมายกันแล้ว!” แบคฮยอนเสียงดังกลบเกลื่อนความเขินอายกับประโยคเชิงลึก
ใจกระตุกจนเหมือนจะระเบิดออกมาให้ได้
“อ้าขากว้างๆ
ให้ฉันเอาดีๆ เถอะ อย่าให้ต้องใช้กำลัง” คำขู่วันนี้น่ากลัวและน่าหวั่นใจกว่าครั้งไหนๆ
เลยสำหรับแบคฮยอน
พระเจ้า...
ช่วยลูกด้วย
ชุดนอนตัวบางถูกกระชากทีเดียวรังดุมหลุดไปทั้งแผง
แบคฮยอนเอียงหน้าหนี กัดฟันแน่นยามที่ชานยอลใช้ฟันคมงับลงบนยอดอกเขา แบคฮยอนยังพยายามใช้มือที่เป็นอิสระแล้วดันใบหน้าชานยอลออกไปแต่ไม่เป็นผล
ยิ่งไปกว่านั้นมือทั้งสองก็ถูกตึงอีกครั้งจากสองมือหนา
ความเจ็บและวาบหวามพุ่งเข้าใส่ทุกครั้งที่ชานยอลใช้ฟันขยี้ปลายถันเต่งตึง
หน้าท้องแบนราบยุบตัวจากการเกร็งตัวลอยของคนใต้ร่าง
“อ๊า...” ในที่สุดเสียงหวานก็หลุดออกมาผะแผ่ว
เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากเล็กที่กลั้นไว้สุดกำลังเช่นกัน ปรือนัยน์ตาฉ่ำหวานช้อนขึ้นมอง
ร่างกายแบคฮยอนร้อนรุ่มราวกับอยู่กลางกองไฟที่กำลังก่อตัวโหมกระหน่ำ
ความร้อนยิ่งทำให้หลอดเลือดขยายตัวรวมไปถึงเส้นเลือดในส่วนอ่อนไหวก็ขยายเช่นกันจนมันยากที่จะควบคุมความต้องการได้
เกรียวคลื่นระลอกใหญ่หมุนวนตีในช่องท้อง แบคฮยอนหลับตาแน่น
จิกมือเข้ากับผ้าปูที่นอนลดความเสียวซ่าน
เก่งเกินไป... คุณชานยอลเพียงแค่สัมผัสเล้าโลมภายนอกแบคฮยอนยังรู้สึกเหมือนกำลังจะหมดลมหายใจลงแบบนี้
“ฮึก... พอแล้วครับ
ผมเหมือนจะตายเลย” แบคฮยอนสะอื้นไห้เบาๆ น้ำตาเม็ดโตซึมลงมาจากหน่วยตา
ไม่รู้เพราะความเสียวซ่านหรือว่าอะไรกันแน่
“ร้องไห้ทำไมคนดีของฉัน”
ชานยอลผละตัวออก อยากจะหัวเราะออกมาดังๆ กับคนอ่อนประสบการณ์ โดนกระตุ้นเบาๆ ยังร้องไห้ขนาดนี้
“ผมไม่ไหว” เครือสะอื้นบอกเสียงหวาน
ชานยอลผ่อนลมหายใจออกมา ดึงคนที่กำลังร้องไห้แน่นอก
“คุณชาร์ลกำลังรักษาให้แบคฮยอนนะคะ”
ชานยอลบอกเสียงอ่อน
“รักษาอะไร”
แผงขนตาชุ่มน้ำเงยขึ้นมาถาม
“มือแบคฮยอนไง”
“ตะ...
แต่มันไม่ได้เจ็บขนาดนั้นสักหน่อย แล้วที่ทำกันอยู่ก็ไม่เห็นจะรักษาตรงไหนเลย”
“นะคนดี
คุณชาร์ลขอนะ ไม่งั้นวันนี้คุณชาร์ลตายแน่เลย ให้คุณชาร์ลนะคะ”
เสียงทุ้มกระเส่าชิดใบหู ดวงตาคมแฝงความต้องการล้นปรี่จ้องมาที่แบคฮยอน
น้ำเสียงที่คุณชานยอลใช้ก็ช่างเย้ายวนรัญจวน คำพูดไพเราะรื่นหูนะคะนะขาต่างจากปกติ
มันทำให้คนตัวเล็กประหม่าระคนเขินอาย แบคฮยอนรู้ว่าตอนนี้คุณชานยอลกำลังต้องการมากจนแทบไม่ไหว
คนตัวเล็กกัดริมฝีปากนิ่งไปสักพัก ในที่สุดปากเล็กก็เอื้อนเอ่ยคำที่ชานยอลอยากได้ยินที่สุดของวันนี้
“อย่ารุนแรงกับผมนะครับ”
ชานยอลยิ้มกว้างก่อนตอบกลับ
“คุณชาร์ลเคยรุนแรงกับเด็กน้อยหรอ
หื้อ?” ใช่... ปาร์คชานยอลไม่เคยรุนแรงเลยสักครั้งจริงๆ
ร่างเล็กถูกดันให้นอนราบก่อนชานยอลจะรวบสะโพกเล็กพลิกให้หงายขึ้น
ตั้งเข่าแบคฮยอนขึ้นในท่าคลานให้ค้ำยันสะโพกไว้หันหน้าไปทางหัวเตียง
แบคฮยอนย่อตัวลงซบหน้ากับหมอน ปิดใบหน้าเขินอายไว้
มือหนาดึงเสื้อตัวบางให้หลุดจากกายเล็ก ไหล่เนียนและช่วงสะโพกผายโชว์ต่อหน้า
ชานยอลคำรามในลำคอ ยืนด้วยเข่าดึงเอวคอดให้บดเบียดกับหน้าขาและเป้ากางเกงตัวเอง
เสียดสีความแข็งขืนภายใต้เนื้อผ้าเข้ากับช่องทางร้อน
“เอ็กซ์ชะมัด”
เสียงต่ำในลำคอดังมาจากด้านหลังแต่แบคฮยอนเขินอายมากกว่าที่จะหันไปดู
เขากัดปากจนรู้สึกเจ็บ กำมือจิกลงหมอน
ปลายนิ้วอุ่นร้อนแตะลงแผ่วเบาทั่วแผ่นหลัง
ส่งความร้อนไปปลุกเร้าคนตัวเล็ก ก่อนจะก้มลงจูบไหล่เล็กอย่างหลงใหล
ลากริมฝีปากหนาไปตามแนวหลังแอ่นที่เชิดตัวขึ้น ใช้ปลายจมูกกดจูบไปทั่วแผ่นหลังบาง เป่าลมหายใจอุ่นร้อนสร้างความซาบซ่านไปทั้งสรรพางค์กาย
รับรู้ได้ถึงอาการสั่นสะท้านจากร่างเล็กได้เป็นอย่างดี
“อ่าห์...”
ลิ้นนั้นอันตรายเกินไปแล้วสำหรับแบคฮยอน
ลิ้นร้อนแต้มลงบนเนื้อทราย
ลากไล้ช้าๆ
หมุนวนไปรอบๆ เหมือนกำลังเอร็ดอร่อยไปกับไอศกรีม
แบคฮยอนดิ้นหนีความวาบหวามเกินไปแต่มือหนาตึงสะโพกบางไว้ กดเอวเสียดสีไปมา
แบคฮยอนได้แต่ครางผะแผ่ว ถูไถใบหน้าไปกับหมอนใบโต เสียงหวานใสร้องอย่างกลั้นไม่อยู่
ห่อปากหอบหายใจหนักหน่วง
“อ่า... คุณชาร์ลครับ”
เสียงกระเส่าครวญครางเรียกชื่อชานยอลไม่หยุด
มือหนาเกี่ยวกางเกงนอนขายาวของแบคฮยอนออกพร้อมกับที่เกี่ยวอันเดอร์แวร์สีสะอาดออกไปพร้อมกันด้วย
ชานยอลชอบที่จะได้เห็นแบคฮยอนเปลือยเปล่าในขณะที่ตัวเขาเองเพียงแค่ถอดกางเกง
เขารู้ว่ามันดูโรคจิตแต่ให้ตาย... มันน่าเร้าใจและทำให้แบคฮยอนเซ็กซี่เป็นบ้า
เพียะ!
“อ๊ะ!”
เสียงหวานร้องลั่นเมื่อบั้นท้ายถูกมือหนาฟาดลงไป แบคฮยอนเบ้หน้านิดๆ
มันไม่ได้เจ็บแต่มันเป็นความตกใจและ...
ตื่นเต้นจนเนื้อสั่น
“เด็กนิสัยเสีย”
ชานยอลกระซิบว่า
แบคฮยอนไม่ได้เถียงกลับเพราะสมองเบลอจากความวาบหวิวที่ก่อตัวขึ้นราวกับผีเสื้อเป็นร้อยบินอยู่ในช่องท้อง
แบคฮยอนโก่งสะโพกไปตามกลไกธรรมชาติ ซุกหน้าเข้ากับหมอนแน่น
สะโพกงอนผายอยู่ในฝ่ามือหนาของร่างสูง
ชานยอลฟ้อนเฟ้นเนื้อขาวจนแดง ก้มตัวลงจูบก้นงอนอย่างหมั่นเขี้ยว ตีความนุ่มเด้งไปมา
เด็กอะไร...
สะโพกน่ากระแทกกระทัน
“อึก... อ้า”
เสียงร้องครางหลุดออกมาเรื่อยๆ
ในที่สุดแบคฮยอนก็ไร้เรี่ยวแรงที่จะค้ำยันมือตัวเองไว้ ปล่อยกายลงนอนนาบที่นอน
เหลือเพียงสะโพกที่ชานยอลใช้มือตึงไว้
น้ำสีใสที่ชานยอลเห็นมันไหลออกมาเคลือบปลายส่วนอ่อนไหวกระตุกยิ้มร้ายจากปากหนา
ชานยอลใช้ปลายนิ้วปัดผ่านแผ่วเบาแต่ทุกครั้งมันทำให้แบคฮยอนต้องเกร็งหน้าท้องและทุกส่วนในร่างกาย
คนตัวเล็กสะบัดหน้าไปมา กระตุกกายตัวสั่นเทิ้ม
“ฮ้า... คุณชาร์ล”
แบคฮยอนเม้มปาก ต้องการมากกว่าการปัดผ่าน ดวงหน้าหวานซึมไปด้วยเหงื่อกาฬ
อยากจะร้องขอแต่ความอายยังมีมากเกินกว่าจะเอ่ยปากออกไป
ความรู้สึกเย็นชืดเหมือนมีอะไรบางอย่างรดลงบนสะโพกงอนทำให้แบคฮยอนรีบหันหน้าดู ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง ก่อนเห็นขวดเจลถูกโยนมาข้างๆ
ตัว ใบหน้าหวานร้อนผ่าว คุณชานยอลชโลมน้ำเยิ้มลงบนก้นแต้มไปจนเปียกชุ่มไปทั่ว
ก่อนไล้ต่ำลงถึงช่องทางอุ่นร้อน
เพียงแค่ป้ายนิ้วลงไปช้าๆ
การกระตุกกายก็รุนแรงขึ้น ลมหายใจแบคฮยอนขาดช่วงขึ้นทุกที ครางอึกอักในลำคอ
ร่อนสายเอวไม่รู้ตัว ในที่สุดมือหยาบก็ปลุกส่วนอ่อนไหวของแบคฮยอนตามที่ต้องการ
ชักทนไม่ไหวแล้วแฮะ...
ชานยอลคิดก่อนจะเริ่มถูไถแท่งร้อนเข้าปากทางชุ่มเจล
ชานยอลแหงนหน้าหลับตา เพียงแค่ภายนอกก็จะระเบิดแล้ว
ได้อยู่ในตัวแบคฮยอนชานยอลคงต้องกำลังไต่ขึ้นสวรรค์จริงๆ จากนั้นก็ค่อยๆ กดปลายหัวเข้าหาโพรงเนื้อนุ่ม
กล้ามเนื้อแบคฮยอนหดเกร็งตอดรัดเพราะความเจ็บ ชานยอลคำรามเสียงต่ำ
“เจ็บ... เจ็บครับ
อ่า...”
“ทนนิดนะ”
แบคฮยอนพยักหน้ารับ
ความร้อนในตัวแบคฮยอนโอบล้อมจนอยากจะระเบิดออกให้ได้แต่ชานยอลก็ต้องขบฟันกลั้นไว้
ยิ่งแบคฮยอนเจ็บหรือเสียวซ่านเท่าไร ยิ่งบีบรัดและตอดชานยอลมากขึ้นเท่านั้น
ชายหนุ่มขยับส่วนหัวถูไถเนิบนาบ ไม่ดุดดันเข้าไปจนสุดแต่กลับขูดความแข็งขืนไปกับผนังร้อน
เอวสอบกดเข้าออกเชื่องช้า
แบคฮยอนกำลังทรมาน
ร่างเล็กทึ้งผ้าปูที่นอนอย่างเสียวซ่านแต่ถึงอย่างนั้นมันกลับยังไม่พอ คนตัวเล็กเอี้ยวตัวกลับมามอง
นัยน์ตาฉ่ำไปด้าวหยาดน้ำ ส่งสายตาเว้าวอนไปให้ชานยอล
“คุณชาร์ลครับ อ้า…”
“หื้ม?”
“อย่าแกล้ง”
เสียงแหบระโหยเว้าวอน
“ฉันไม่ได้แกล้งแบคฮยอน”
“ฮึก...
งั้นขยับมันสิครับ อ่า...”
“นี่เธอกำลังร้องขอฉันอยู่นะ
รู้ตัวไหม”
“อือ... ทำผมแรงๆ”
สิ้นคำนั้นแบคฮยอนก็ต้องเชิดหน้าขึ้น
ร้องครางลั่นเมื่อชานยอลดันความแข็งขืนเข้ามารวดเดียว
“อ้ะ!”
ร่างเล็กตัวบิดเร่า ยามที่เอวสอบกระแทกกระทันเข้ามาสวนกลับสะโพกผายของเขา
ชานยอลรั้งเอวแบคฮบอนให้รับการสวนเข้ามา คนตัวบางห่อปากสูดคราง มือทั้งสองกำแน่น
ผ้าปูที่นอนบัดนี้หลุดลุยออกมาเพราะฝีมือแบคฮยอนคนเดียว
ยกสะโพกโก่งโค้งให้กับชานยอลอย่างจำยอม กล้ามเนื้อเชิงกรานบีบตัวรัดถี่และแรง อ่อนระทวยไปกับความวาบหวามระลอกใหญ่
ความอ่อนหวานแปรเปลี่ยนไปเป็นหนักหน่วงดุดัน
ทุกวินาทีทวีความเสียวซ่านจนปลายนิ้วเท้าเกร็งห่อตัวเข้าหากัน
เหงื่อกาฬไหลออกมาเหนียวเหนอะหนะแต่กลับปลุกอารมณ์ดิบในตัวชานยอล ชานยอลฟ้อนเฟ้นมือกับสะโพกงอน
บีบคลึงอย่างรุนแรงจนเนื้อขาวขึ้นจ้ำแดง ครางต่ำๆ ออกมาจากลำคอ
เสียงหยาบโลนของเนื้อดังลั่นห้องไม่ต่างจากเสียงครวญครางของแบคฮยอน
กายเล็กสั่นระริก
สะท้านไปกับความซาบซ่าน บีบตัวตอดรัดร่างสูงถี่หยิบแบบไม่รู้ตัว
ถูไถใบหน้าไปกับหมอน อยากจะกรีดออกมาให้สุดเสียง ต้องผ่อนลมหายใจขาดช่วงหนักหน่วง
ดวงคาคู่สวยเบิกกว้างเมื่อกำลังจะไปถึงฝั่งฝัน
ส่งเสียงหวานอ้อนวอนกายหนาที่ขยับรุนแรงด้านหลัง สมองขาวโพลนลืมความเขินอายไปเสียงสิ้น
“คุณชาร์ล อ่า... อ้ะ!”
ห้องนอนร้อนซ่าไปทุกอณู
การหดเกร็งกล้ามเนื้อของแบคฮยอน
ทำให้ชานยอลต้องรีบสอยเอวกระโจนจ้วงเข้าหาเนื้อนุ่มใน
ที่สุดแบคฮยอนก็ปลดปล่อยออกมาเต็มหน้าท้องทั้งที่ชานยอลยังไม่ได้แตะแกนกายเล็กเลยแม้แต่นิดเดียว
ชานยอลกระตุกยิ้ม จับเอวเล็กเข้าหาตัว
กดหมุนเด้งตัวเข้าหาแบคฮยอนจนน้ำรักอุ่นร้อนฉีดไปทั่วช่องทางรัก
ทันทีที่ชานยอลปล่อยมือที่สะโพกตัวเอง
แบคฮยอนก็ทรุดตัวลงนอนไปกับฟูก ขาไม่มีเรี่ยวแรงเหนี่ยวรั้งตัว หอบหายใจหนัก
มือบางยังกำผ้าปูที่นอนไว้แน่น หลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน เลือดสูบฉีดไปทั่วกาย
“ตกลงฉันยังเตะปี๊ปดังอยู่ไหม”
น้ำเสียงนุ่มดังอยู่ข้างตัว แบคฮยอนส่ายหน้าไปมาบนหมอน หลังจากหมดความกระสัน
ความอายก็เข้ามาแทรกทันที ใบหน้าหวานร้อนผ่าวแดงก่ำ
ไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองเมื่อรู้ว่าตัวเองร้องขอและครวญครางอย่างน่าอาย
“คนใจร้าย
ขี้แกล้งที่สุดเลย” เสียงอู้อี้ดังมาจากหมอน ชานยอลระบายเสียงหัวเราะ
รู้สึกสบายตัวยิ่งกว่าเวลาที่ให้แบคฮยอนนวดให้
แบบนี้ดีกว่าตั้งเยอะ
“ถ้าฉันแก่คงเอาเธอจนหมดแรงแบบนี้ไม่ได้หรอกจริงไหม”
“คุณชาร์ล
พอได้แล้ว” เสียงหวานเหวออกมา เจ็บใจที่สุด เขาแพ้ให้กับชานยอลในทุกทาง
แบคฮยอนจะไม่คุยกับคุณชานยอลไปทั้งวันเลย!
กลับไปเม้นได้ลิ้งนี้ จุฟ~
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น